YAĞMUR

Bugün yorgunum biraz. Hava kapalı, insanların yüzüne düşüyor yağmur damlaları. Ben yorgunum ya herkes yorgun sanki. Kolumu kaldırsam bir ötekine değecek ve öteki yıkılacak berikinin üstüne.

Bulutlar benim yorgunluğumdan habersiz hiç durmadan akıtıyorlar günlerdir içlerinde biriktirdikleri ne varsa. Oysa ben sadece yağmurun ıslaklığını hissetmek istiyorum yüzümde. Damlaların içinde barındırdığı her ne varsa zihnimin ötesine atmak istiyorum. İnsanların yüzüne bakıyorum sadece, gözlerini yağmurdan kaçıranlar en çok çekiyor dikkatimi.

Neden bir insan kaçırsındı gözlerini gökten dökülenden? Bu bir varoluş sürecinin insana aksi miydi? İnsanın aynasıdır bugün yağmur, dökülür dökülür dökülür bir anda siyah zemin üstüne bırakır, parlatarak içindekilerini. İnsan bakar bakar bakar, yağmur olur göğün yüzünde.

Ben yorgunum ya, nedenleriyle ilgilenmiyorum hiçbir şeyin. Ya çok derine saplanıyor ruhum ya da en kıyılarda seyrediyor kendini. Hangisi yağmur hangisi ben gibi düşüyor insanların yüzüne ve kim kaçırıyor en çok gözlerini yağmur kadar benden?